Thank you so much for your suggestions and or comments. We will take your comment into our considerations and take action accordingly as soon as possible.

Nepalese Live Band Competition 2012

Please watch out for more updates soon...........!

Pension Increment for Gurkha Ex-servicemen 2012/13

आकाशको फल आँखा तरि मर भने झै गरि हामी गोर्खालीहरुले २०१२ सालको पेन्सन कति प्रतिशतले बढ्ला भनेर धेरै आशाहरुका चनाखो भएर एकसाथ हेरि रह्मौं । कहिले ४.९ प्रतिशत बढ्यो रे भनेर बजारमा हल्ला चल्यो त कहिले ९ प्रतिशत बढ्यो रे । तर आखिरमा काठमाण्डौमा रहेको गोर्खा पेन्सन अफिसले सत्यसावित कुरा हालै प्रकाशमा ल्याएको छ । बजारमा चलेको हल्ला कुनै पनि सत्य नभएर आखिर सत्य चाहि ७.५ प्रतिशत बढेको सत्य हो ।


कृपया तलको तालिका हेरेर आ आफ्नो पेन्सन पत्ता लगाउँनु होला । सबै संख्याहरु भारतिय रुपैयाँ (भारु) मा समाहित छन् ।

ANNEX C TO LF/SEC/15/01/02 DATED 22 MARCH 2012
MONTHLY GURKHA SERVICE PENSION RATES (INDIAN CURRENCY RUPEES) FOR QUEEN’S GURKHA OFFICERS, HONORARY QUEEN’S GURKHA OFFICERS AND GURKHA OTHER RANKS WITH EFFECT FROM 1 APRIL 2012 

	15	16	17	18	19	20	21	22	23	24	25	26	27	28-32
Below Cpl	16,821.82	17,494.70	18,167.57	18,840.43	19,513.32	20,186.18	20,186.18	20,186.18
Cpl	17,273.18	17,992.90	18,712.61	19,432.33	20,152.05	20,871.77	21,591.48	21,591.48
Sgt	17,949.09	18,764.95	19,580.83	20,396.68	21,212.57	22,028.42	22,844.29	23,660.15	24,476.04	25,291.91	25,291.91	25,291.91
CSgt	18,667.02	19,515.53	20,364.03	21,212.53	22,061.03	22,909.54	23,758.03	24,606.53	25,455.05	26,303.56	26,303.56	26,303.56
WO2	19,413.74	20,296.19	21,178.65	22,061.09	22,943.52	23,825.96	24,708.41	25,590.85	26,473.30	27,355.76	27,355.76	27,355.76
WO1	20,190.23	21,107.99	22,025.72	22,943.45	23,861.18	24,778.93	25,696.67	26,614.40	27,532.14	28,449.89	28,449.89	28,449.89
Lt(QGO) and Hon Lt(QGO)	23,688.91	24,867.17	26,054.95	27,233.28	28,421.04	29,608.74	30,787.10	31,974.87	33,153.13	34,340.86	35,533.38	36,717.82
CaptQGO)	27,968.53	29,363.63	30,768.20	32,163.38	33,558.50	34,963.09	36,358.18	37,753.31	39,157.85	40,552.98	41,948.11	43,352.68	44,747.75	46,142.89
Maj(QGO)	28,713.22	30,146.06	31,578.97	33,021.17	34,453.97	35,886.84	37,329.08	38,761.96	40,194.74	41,627.63	43,069.88	44,502.71	45,935.58	47,368.35

मेरो कथा भित्रको कथा

Tej Rai

(यस कथाका संपूर्ण पात्रहरु वास्तविक हुन, कसैलाई काल्पनिक लागेमा वा कसैको काल्पनिक कथा संग मेल खान गएमा संयोग मात्र हुनेछ ।) 

महिना र गते एकिन याद छैन तर पनि २०६७ को जेठ-असारको एक दिन । नेपाल बन्द वा चक्का जामलाई छल्दै जसो-तसो अफिस भित्र छिर्न सम्म सफल भएकोमा मख्ख परेको थिएँ तर अन्य डाइरेक्टर, कर्मचारी र सेवाग्राहीहरु कोही पनि आईनपुगेकाले अफिसमा सहयोगी राजन भाई र म मात्रै थियौं । केही अफिसियल काम नभए पनि इन्टरनेटमा च्याट र फेसबुकमा कमेन्ट गरेर बस्नुमा एक प्रकारको आनन्द नै आईरहेको थियो । धेरै जसो विदेशमा रहेका मित्रहरु सँग अनलाइनमा त्यताको जीवन शैली र हाल खवरको बारेमा कुराकानी गर्नु संगै व्यावशायिक छलफल गर्नु मेरो दैनिकी जस्तो बनेको थियो । त्यही भीडमा एक जना अत्यन्तै सरल शैलीमा लेख्ने सुन्दर महिला मित्र पनि अनलाइन देखिनु भयो । उनीसंगको मेरो अनलाइन चिनजान धेरै पुरानो नभए पनि उनको लेखन शैली र कहिले काहीँ वेबक्याममा देखिने सुन्दर मुहार र मनमोहक मुस्कानले मलाई अनौठो रुपले आकर्सित गरेको थियो । च्याट सुरु भयो, उनको पारिवारिक अवस्था र देश बाहिर रहनु पर्ने बाध्यता वा रहरको बारेमा जान्न म उत्सुक थिएँ र सोधें पनि । धेरै बेर सम्म जवाफ नआएकोले 'कतै मैले अनावश्यक प्रश्न पो सोधेछु की ? अर्काको पारिवारिक कुरा सोध्नु उचित थिएन' भन्ने लागेर आयो । निक्कै बेर पछी उनले लेखिन, "म पहाड मै जन्मेर हुर्केकी हुँ । मैले गाउँकै स्कूलबाट उच्च माद्यामिक शिक्षा पुरा गरेकी हुँ । तर अहिले लामो दुरी काटेर यहाँ पुगे पनि मेरो मन त्यहीँ वन-पाखा र घाँस-गोठाला मै अल्झिएको छ ।" उनी भन्दै (लेख्दै) गईन र म आफ्नो उपस्थिती जनाउंन छोटो उत्तर दिँदै उनको भनाईहरु पढ्दै गएँ । उनको गीत-संगीतमा गहिरो रुची रहेछ र सानै उमेरमा गाउँ देखि शहर सम्म निक्कै वटा गतिबिधीमा सहभागी भएर प्रसँसा समेत कमाइ सकेकी रहिछीन । साथै साहित्य सिर्जनामा पनि उत्तिकै रुची रहेछ । अहिले पनि गीत संगीत र साहित्यमा अगाडी बढ्ने चाहना त रहेछ । तर बाध्यताको कारण विदेशमा रहनु परेकोले अगाडी बढाउन नसकेकोमा धेरै दु:खी रहिछीन । मैले उनको फेसबुकमा राखिएका फोटोहरुको बारेमा समेत जवाफ खोज्दै गएँ र उनले दिंदै पनि गईन । छोटो तर मिठो (ठेट पूर्वेली) पाराको उनको लेखाई मलाई रमाइलो लागि राखेको थियो । उनी लेख्दै गईन, "मेरो कथा धेरै दु:खद छ । गीत संगीतमा संलग्न हुने क्रममा इटहरीमा भएको एउटा कार्यक्रममा आउँदा धरान चौकीबारीको एक जना 'सिंगापुरे लाहुरे' संग चिनजान भयो । उ पहिलो छुट्टीमा आएको रहेछ । केही दिनकै चिनजानमा उ म प्रती निक्कै नजिकिएको पाएँ । कार्यक्रम पछी पुन: म पहाड फर्किएं र उ पनि सिगापुर फर्कियो । टेलिफोन र चिट्ठी पत्रको आधारमा हामीले हाम्रो संबन्धलाई कायम राख्यौं । टेलिफोन मै उसले राखेको प्रेम प्रस्तावलाई मैले सहजै स्वीकार गरी दिएँ र अन्तत: हाम्रो चिनजान मिठो प्रेममा बदलियो । यसरी नै फेरी अर्को बर्ष पनि साँगितिक कार्यक्रममा सहभागी हुन म इटहरी आएँ र हाम्रो सल्लाह अनुसार नै उ पनि छुट्टीमा निस्कियो र ढिलो नगरी हामीले भागेर बिहे गर्‍यौं ।" म उनको कथामा डुब्दै गएँ । उनी भन्दै थिईन, "हामी भागेर बिहे गरेको केही दिन पछि उसको घरमा गयौं । तर त्यहाँ उसको आमा लगायत सबै परिवारले मलाई अत्यन्तै रुष्ट व्यवहार गरे । मलाई बुहारी जस्तो व्यवहार कसैले गरेनन । मेरो श्रीमान पनि यस्तो व्यवहारको विरुद्धमा केही गर्नुको सट्टामा चुप बसेर मौन समर्थन गरेको मैले महसुस गर्न थालेँ । कुरो बुझ्दा त मेरो श्रीमान पहिले नै बिवाहित र एउटा छोरा बाउ पो रहेछ र म त सौता माथि पो आएकी रहिछु । यो थाहा पाएर छाँगाबाट खसे जस्तै भएँ, आँफै पछुताएँ, आँफैँलाई धिक्कारेँ तर पनि श्रीमानले 'त्यो त करकापमा परेर बिहे गरेको हुँ, मलाई मन नपरे पनि परिवारको दवावमा बिहे गरेको, म त तिमीलाई नै माया गर्छु ।' भनेकोले अलि कति मन बुझाएर अनेक प्रताडना सहेर बसें । उ छुट्टी सकिए पछि फेरि सिंगापुर नै फर्किएर गयो । मलाई दुर्व्यबहार गर्ने क्रम झनै बढे पछि म उसको परिवारमा बस्न नसक्ने भएँ र एक जना साथीको सहयोगमा धरान मै छुट्टै कोठा भाडामा लिएर एक्लै बस्न थालेँ । तर 'आफ्नो परिवारको अपमान गरेको' भन्दै श्रीमानले पैसा पठाउन पनि छाड्यो । अन्तत: म माइतीको शरणमा पुग्नुको बिकल्प रहेन र माइत मै मैले छोरीको जन्म दिएँ । अहिले २ बर्षको छोरीलाई माइतीमा छाडेर यहाँ आएकी छु । आफ्नो त आफ्नो त्यस माथि छोरीको भविष्य पनि मेरै काँधमा छ । नत्र काखे बच्चालाई छाडेर विदेशीने रहर कस्लाई हुन्छ र ? छोरीको सम्झनाले मुटु चिरिएर आउँछ नी, तर वाध्य हुनु पर्दो रहेछ । दिन रात आँशु पिएर बाँचेकी छु । यस्तै छ मेरो कथा ।" उनको कथा पढेर मन कता-कता अमिलो भएर आयो । भावुक मन पग्लिएछ क्यारे, अलि कति आँखाबाट पोखियो पनि । राजन भाई पनि बन्दको रमिता हेर्न बाहिर निस्कि सकेको हुनाले अफिसमा म मात्रै बाँकी थिएँ, एक्लै भएकोले सुटुक्क लुकाएर तर्काइ पठाउनु पर्ने कुनै कारण थिएन, मज्जाले आँखा पुछें । म केही भन्न सक्ने अवस्थामा थिईन । मन-मनै 'त्यो धोकेबाज लाहुरे र उसको परिवारलाई भेटेर जसरी भए पनि उनलाई न्याय दिलाउनै पर्छ ।' भन्ने सोँच आयो । निक्कै बेर पछि मैले लाहुरेको नाम र घर नम्बर सोधेँ तर उनले केही जवाफ दिईनन । 'शायद उनी पनि मर्माहत बनिन क्यारे, बताउन सक्दिनन होला ।' भन्ने सोंचेर म विदा भएँ । त्यस दिन अरु कसै संग बोल्ने मुढ चलेन । राती पनि उनकै तस्विर आँखा वरी-परी घुमी रह्यो, 'कसरी न्याय दिएर सहयोग गर्न सकिन्छ ?' भनेर अनेक तर्कना मनमा खेलीरहे । खाना खान समेत मन लागेन र राती अबेर सम्म निन्द्रा लागेन । बिहानी पख झपक्कै एक छीन निदाएको बेलामा, 'उनको श्रीमानले उनलाई कुट्दै गरेको तर देख्दा-देख्दै पनि धेरै जनाले रमिता हेरेर बसेको र आफुले रोक्न खोज्दा मेरो पनि आवाज नै ननिस्किएको' सपना देख्न पुगेँ । बिहान भरी 'कत्ती खेर अनलाइनमा उनलाई भेटेर उनको लाहुरेको घरको बारेमा सोधौँ ?' भनेर मन बेचैन् रह्यो । उनै संग कुरा गर्ने हतार लागेर एक घण्टा अगाडी नै अफिस पुगेर उनलाई पर्खेर बसेँ । करिब् आधा घण्टा पछि सँधै जस्तै उनी पनि अन्लाइनमा देखीइन। एक्कै चोटी सोधी हाल्नु अगाडी औपचारिक सम्बोधन सक्दा नसक्दै उनले सोधिन, "हिँजोको मेरो कथा तपाईंलाई कस्तो लाग्यो ? रेडियो नेपालको 'गीती कथा' कार्यक्रममा पठाउनको लागि भनेर लेखेको, अलिक राम्रो भएन की जस्तो लागि राखेको छ, सुझाव दिनुस् है ।" यस्तो बेलामा आउने रसलाई नेपाली व्याकरणले के भन्छ कुन्नी ? म चाँही ट्वाँ..... परेर चुप-चाप बाहिरिएँ ।